Jestem miłośniczką filmu, szczególnie tego z lat 30., 40., 50. i 60. z Hollywood, czyli tzw. "Złotej Ery". Moje ulubione aktorki to Vivien Leigh i Olivia de Havilland, choć sympatią mniejszą lub większą darzę wszystkie z pań, które opisałam, a było ich kilkaset. 
Dorothy Lamour
Urodziła się jako Mary Leta Dorothy Slaton, 10 stycznia 1914 roku, córka Carmen Louise LaPorte i John Watsona Slatona – pary kelnerów. Ich małżeństwo nie trwało zbyt długo. Jej matka szybko ponownie wyszła za mąż, za Clarence’a Lamboura, którego nazwisko zainspirowało pseudonim artystyczny, którym się posługiwała już jako Dorothy Lamour. I to małżeństwo Carmen zakończyło się rozwodem. W wieku 15 lat z powodów skromnych finansów rodzinnych Dorothy porzuciła szkołę średnią. Później skończyła szkołę dla sekretarek, która nie wymagała dyplomu ukończenia liceum. Uważała się za wspaniałą maszynopisarkę i nawet kiedy była majętną osobą, sama pisała listy na maszynie.
W 1931 roku Dorothy zwyciężyła w konkursie Miss Nowego Orleanu i wraz z matką przeniosła się do Chicago. Tam Dorothy zarabiała 17 dolarów tygodniowo jako operator windy w Marshall Field na State Street. Nie miała żadnego przygotowania muzycznego, lecz przyjaciel namówił ją do ubiegania się o rolę wokalistki w zespole Herbie Kaya, który prowadził popularne show radiowe pt. „The Yeast Foamers”. Opuściła tę grupę niedługo potem, by śpiewać w „El Morocco”, którą to pracę załatwił jej Rudy Vallee. Pracując w Fifth Avenue, kabarecie, została zauważona przez samego Louisa B. Mayera, który zaaranżował dla niej zdjęcia próbne, a te pozwoliły na podpisanie kontraktu z Paramount Pictures.
Już w 1935 roku Dorothy miała swój muzyczny show w radiu NBC. Śpiewała też w show Rudy’ego Vallee. Rok później rozpoczęła pracę w Paramount Pictures. Już pierwszy film – „Księżniczka dżungli” – przyniósł jej rozgłos (zagrała w nim swego rodzaju damski odpowiednik Tarzana o imieniu Ulah). Choć znana przede wszystkim jako symbol seksu, pokazała też talent komediowy, jak i dramatyczny. Popularność tę potwierdziła udziałem w serii filmów „Droga do…”. Choć filmy te koncentrowały się głównie na demonstrowaniu talentów Boba Hope’a i Binga Crosby’ego, Dorothy zaprezentowała swoje najsławniejsze piosenki.
W latach drugiej wojny światowej Dorothy Lamour była jedną z najpopularniejszych pin-up girls, obok Betty Grable, Lany Turner czy Rity Hayworth. To Dorothy zapoczątkowała znane podróże gwiazd w celu zbierania funduszy wojennych. Sama Dorothy zebrała w ramach tych działań aż 21 milionów dolarów.
Specjalizowała się nie tylko w typowych filmach rozrywkowych. Grała m.in. u Johna Forda („Huragan”) czy Cecila B. DeMille’a („Największe widowisko świata”). Zmierzch jej kariery nastał na początku lat 50. Dorothy rozwinęła więc karierę muzyczną; występowała dużo na scenie.
Po śmierci drugiego męża nie pozostała w stagnacji i wznowiła karierę. W 1980 roku wydała autobiografię. Zmarła na atak serca w wieku 81 lat. Pochowano ją na Forest Lawn w Los Angeles. Pogrzeb odbył się w obrządku katolickim.
Ola: 
