Casablanca Fenomen

Tajemnice fenomenu „Casablanki” (Michael Curtiz, 1942)

Mówiąc „Casablanca” widzimy film Michaela Curtiza z 1942 roku. Duża część z nas będzie kojarzyła go z tym, że jest to najpopularniejszy melodramat wszechczasów, obok filmu, który miał premierę prawie trzy lata wcześniej, tj. „Przeminęło z wiatrem” (1939) Victora Fleminga. Jaka jest tajemnica sukcesu „Casablanki”?

Melodramat Warner Bros. jest intymny i nie można spodziewać się po nim fajerwerków. Niewielu spodziewało się takiego rozwoju sytuacji, ale Akademia Filmowa uznała ten obraz za film roku, przyznając mu kilka Oscarów. Jeśli ktoś traktuje „Casablankę” w kategoriach niechlujnej historii miłosnej, ma do tego pełne prawo. Oto historia miłosna, która nie może się spełnić z powodów moralnych. Pozostają więc wspomnienia i podejmowane są decyzje podyktowane honorem.

Jednak ja osobiście Casablankę postrzegam trochę inaczej. Kiedy oglądam film po raz drugi, jestem pod wielkim wrażeniem scenariusza. Kwestie w tym filmie są nieśmiertelne. Scenariusz jest tutaj arcydziełem. Humphrey Bogart gra niesamowicie, z rewelacyjnym drugim samolotem, który wysuwa się na pierwszy plan, wypełnia niezawodny Claude Rains, a Ingrid Bergman ma niezwykłą subtelność. Moim zdaniem nie jest to taki powierzchowny pogląd na ten melodramat.

Teraz pora na kilka ciekawych faktów.

1) Ingrid Bergman była wyraźnie wyższa niż Humphrey Bogart. Jednak udało się to zrekompensować odpowiednimi platformami.

2) Ingrid Bergman, krótko po „Casablance”, zagrała w „Komu bije dzwon” (1943) na podstawie powieści Hemingwaya. Rola Marii wymagała skrócenia jej włosów. Dlatego, gdy po ich obcięciu miała nakręcić dodatkowe sceny do „Casablanki”, musieliśmy z tych planów zrezygnować – trudno byłoby sobie wyobrazić nagłą krótkowłosą Ilsę.

3) Czy możesz sobie wyobrazić … kobietę w roli Sama? Według niektórych planów postacią czarnoskórego pianisty miała być kobieta, aw tej roli widziano nawet samą Ellę Fitzgerald.

4) Paul Henreid, który gra męża Ilsy, zagrał tę rolę pomimo swoich protestów. Nie chciał być „tłem” dla Bogarta. W tym samym roku zagrał w klasycznym romansie „Trzy kamelie” (1942) i chciał zachować wizerunek kochanka.

5) Dooley Wilson, grający Sama, nie był zawodowym pianistą, a to, co słyszymy w filmie, to gra na fortepianie Elliota Carpentera.

6) Joan Alison, autorka sztuki „Wszyscy przychodzą do Ricka”, w roli głównej zobaczyła Clarka Gable’a. Ale film został nakręcony dla Warner Bros., śmiertelnego konkursu MGM, dla którego pracował Gable. Nie było więc nawet przez chwilę możliwości, by jej marzenie się spełniło.

0.00 avg. rating (0% score) - 0 votes

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *